Bir sonbahar günüydü
Ellerimizi birleştirmiş yürürken,
Gözlerin bende
Kalbin bende zannederek yürürken,
Görüverdin o fukara adamı
Sattığı takılara takıldı sandım gözlerin,
Fiyatlarını sormak için yanaştığını sandım
Meğer kalbin delicesine çarptığındanmış gidişin
Meğer ben de bulduğunu sandığın ilüzyonların gerçekliğineymiş adımların
Meğersem senin gözlerin onun gözlerine değmeye çalışmaktaymış.
Hem de henüz bırakmamışken ellerimi yapıyordun bunu!
Sıcaklığın terk etmemişken bedenimi,
Yanımdayken ihanet ediyordun bana!

Birden hatırladın beni!
Evet, unutmuşsun varlığımı
Ne acı! Ne acı!
Halbuki yanıbaşındaydım,
Varlığıma karışmış varlığın
Ve avucumdaydı teri, avuçlarının
Böyle bir ihanet
Ben hemen oradayken hem de
Ah sevgilim, böyle bir ihanet
Nasıl olur, aklım almıyor!

Durdurdun bir anda ayaklarının, aklının, hissinin ona gitmesini
Ve bana baktın, utanır gibi
Yok, yok! Gibi değil.
Basbayağı utanmıştın işte!
Kızarmış yanaklarından,
Hafif eğimli başından
En çok da o bakışlarından anladım.
Anlamamış gibi gülümsemeye çalıştım
Ama yüzümde öyle yabancı durdu ki gülüşüm, daha da mahçup oldun
Geri gitti ayaklarım
Ben de sandığım kalbin,
Ben de sandığın kalbin
Meğer hiç uğramamış buraya
Artık alamam ki ben seni kollarıma
Sanki tenin de başkasının kokusu var
Sanki gözlerin de başkası var
Sanki hep o adamındın hissi var
Anlasana sevgilim!
Aklında başkası var, daha ne olsun?