Hani severseniz ya.İçiniz bir tuhaf olur.Sanki bütün dünya size sevdiğinizi hatırlatır.Ve hep onu düşlersiniz.Onsuz hiç bir anınız olmaz.Çok büyük seversiniz,karşınızdaki de sizi sevdiğini söyler.Ama iş farklıdır çoğu zaman,sevdikçe sevdiğiniz sizi üzer,kırar.Siz güneşi hergün kurarsınız o sizi kurduğunuzu söndürür.
Benim de sevdiğim insan o kadar büyük özveri ile başardığımız sevgi duvarını bir anda yıkma cüretini gösterdi.Bu ona binaen hitap ettiğim şiirdir.O kendisini çok iyi anlar.

Affetmiyorum

Bedenimi çaldın, ruhumu hapsettin
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.
Umutlarımı çaldın, geleceğimi kararttın
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.

Delice sevdim, senden sadece sevgi istedim
Birazcık anlayış ve saygı istedim
Sen ise bana üzüntü ve dert verdin
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.

Yüreğimi hoş görecekken hor gördün
Sana ak sedefli şafaklar vermişken
Sen acı dolu şafaklarda gezdirdin
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.

Günlerimi aydınlatacak güneşken
Aydınlıklarımı zifiriye çevirdin
Gecelerimi çekilmez zindana çevirdin
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.

Ömrün oldukça mehmedin affetmez gülüm seni
Bu köprünün altında nice sular geçer
Gökyüzünden eski sevdiğinin siluetini görürsün
Pişmanlıklarını hiçbir su temizleyemez
Şimdi af mı istiyorsun, affetmiyorum.

“aşkı hortumlayıp,geride hayal kırıklıkları yaşatanlara”