GEL İŞ İŞTEN GEÇMEDEN
akşamlarım çok yalnız artık
tıpkı benim gibi tutuklu ve imkânsız nerde kaldı ümitlerim beklentilerim nerde kaldı yoğunlaşan bakışlarımda etrafı hüzün bulutları sardı daralan bir kimsesizlikte küçüldü heyecanlarım göz kapaklarım küçüldü bir tek kafa dağıtanlara bağımlılığım artı sıkıldım kendimden eksildi görüş açılarım hatta hayallerim, düşlerim bile kimsen hadi çık gel gel iş işten geçmeden gönlüm akla karayı seçmeden şu öksüz bedenime kefen biçilmeden bu acılar yüreğimi delmeden gel |