Suratı sirke satarken,
Limon kokardı elleri.
Yanağında güller açarken.
Misk kokardı bedeni,
Toprağına düşsem,
Boy verirdim.
Suyundan içsem,
Kendime gelirdim.
Sanki cennet onda saklıydı.
Uzaktan seyretsem aklımı yitirir,
Vuslatı düşlesem delirirdim.
Bir bilseniz;
Ona doğru adım atarken,
Ne duygular yaşardım.
Bir görseniz,
Ona doğru koşarken,
Aştığım engellere ben bile şaşardım.
Yanındayken genç delikanlıydım.
Ne dert, ne tasa, ne de gamlıydım.
Bir şey vardı ki onda çözemediğim,
Karşısında hem güçlü,
Hem de zayıftım.
Hem dünyaya sığmıyor,
Hem görülmeyecek kadar kayıptım.
Kaşlarını çatsa,
Yüreğimde şimşekler çakıyordu.
Bir gülücük atsa,
Kuru dal bile yeşeriyordu.
Sırtını dönse dünya kararıyor,
Karanlığa baksa;
Her yer aydınlanıyordu.
Sorsanız ona da insan derlerdi,
Lakin insan onu gördükten sonra,
Kendinden utanıyordu.

Celal BAHAR