Afra: El değmemiş beyaz toprak.

Afra
o gün sözlerin tutuştuğu gündü
o gün gözlerimin yandığı gün
acı bir Bozlak kıvranıyordu uzakta
yazgının ağrısıyla,
görüyordum
ağır ağır ölüyordun
ama neden
neden önce
dokunulmamış kum taneleriyle bekleyen yarınlarından
Ah Mernuş Yemliha
yedi deli ruh
bilinmeyen zamanlar uykusundan
inancınızmıydı uyandıran
çürümeyen sevdanızmıydı

Afraa Cennetim
korkma
o mucizenin içine gömeceğim seni
ki gecenin en koyu karanlığında
gün ışığı çekilmesin üstünden
sonra
her köşe başına bir nişan bıraktığım
sözlerin sokak aralarından sıyrılıp
içimin yangınlarına terkedeceğim kendimi
ve uçmaktan hiç vazgeçmeyen o güvercinin
gözlerinden süzülen
tanıksızlığım olacak varlığın
bir ahh ki
kıracak kilitlerini
kendi ölü beyazlığında yatarken duyacaksın
Afraa
ellerim de adın yanıyor
sen
bin yıllar sonra bile
uyanma
uyanama

Sevim Vardar