Çıkmıyorsun şiirlerimin aklından,
ve ben ne zaman yazmaya başlasam... -kendimi karalıyorum artık!
Sana birşey daha anlatmak istiyor kalmemim hep.
Sanki işe yarayacak gibi..
burası sensizliğin dibi,
yeryüzüne ulaşmıyor haykırılanlar..
Tıpkı, sana ulaşmadığı gibi..
Sesim kısılıyor bazen, kimseye anlatamıyorum halimi,
ve acıtıyor üstelik kırılanlar..
bu acıyı anlatmaya kelime yok işte..
bu acı, sadece bu acı...

Senin yüzünden gözlerin bu kadar güzeldi..
Söylediklerin yüzünden sesini sevmiştim,
Böyle olacak dediğin herşeyi,
ve biz başaracağız diye biten cümleleri...
Biz neyi başardık sevgilim,
sanırım yenilmeyi..
yanımda olduğun kadar savaştım herşeyle,
Hiçbir şeye yenilmedim.
Oysa sen gideceğin yere kadar yürüdün benimle..
Yolun ayrıydı,
Yolun bir başkasıyla benimkinin aynıydı,
ama ayrıydı...
Yüzünü bile hatırlayamıyorum artık,
Mesela dudakların nasıldı..?

Çıkmıyor işte kelimeler sana,
aklımdan çıktın ama...

Ne diyeyim ulan! ne diyeyim..
Sen elimi bıraktın ben verdiğin sözlere tutundum..
Sen verdiğin sözleri unuttun,
ben elimle düşler kurdum yeniden..
Her birini artık bende unuttum..
Gittiğinde saat kaçtı bilmiyorum..
Bir saate bakmak eksikti zaten..
Ve biiti işte, tam bitmesini istediğin gibi..
Bitirdin demeye kıyamıyorum sana..
Belki gittin..
Ama bitirmedin...

Bitiremedik belki de senin bittiğini...!
Belki de..?

ybarskanmay 22:49 19.05.2020