ÇOCUKTUM! BENBüyüktüm ben; çocukken kendi bedenine sığmayan sonra bütün sokaklar kirlendi Hepsini temizlerim sandım Sokakların kirlerini süpürdüm ufacık ellerimle Dağılan parçalarım toplansa küçük bir poşeti bile doldurmazdı… Küçüktüm ben; büyük bedenimin içinde kaybolan Gözlerimde yaş eksik olmazdı hiç! Belki güleceksiniz ama, gözlerimde hep musluk var sanırdım durmadan sızan… Her adamı insan ,her insanı adam sanırdım Büyüktüm ben; çocukken kendi bedenine sığmayan Bir bebeğim oldu kolu kırıldı Bir çiçek diktim dalları kurudu Bir evim oldu duvarları kanla boyandı Hayallerim umutlarımla toprağa gömüldü… Küçüktüm ben; büyük bedenimin içinde kaybolan Öldüğümde melek olacağım sanır herkese kol kanat açardım Melek olmak ölmekti ölmek istemekse yenilmekti Hayata yenilmek kaybolan çocukluğumu yeniden kaybetmekti Kaybetmek ise; büyüklere has bir kaderdi… Ama, çocuklar hep lider olmak istedi benim çocukluğum gibi AyNuR |
Küçüktüm ben; büyük bedenimin içinde kaybolan ..........
İki sözcük dahi şiirsel ve sarmalıyor.
Derin ve güzel okudum ve kutladım şairi.