O YOKKİ ARTIK.
O Çömlekç,ben buyur ağa diyecek.
Yiğidim yokki ,bunu kim ,söyleyecek.
Artık bu Dünya,da ,bir oğlum olmayacak.
Soyadımız,ı kim devam ettirecek.
İsmimiz bir gün unutulup gidecek.

Hiç aklımıza gelmezdi, bu zamansız ayrılığın.
Erken vedalaştık ,hiç olmadı bu gidişin.
Kadere ,şansa dargınlığım.
Yanan kalmadı bizden başka.
Herkes ,çabuk unuttu ,kendi yolunda.

Her şey ,hayat yaşam ,seninle güzelmiş.
Biz o güzel günlerin ,fatkında olmamışız.
Bir yiğit ,bu Dünyadan ,geldi geçti.
Ona sevenleri daha doymamıştı.
Daha yaşı otuz olmamıştı,genç bir fidandı.
Başımıza gelen bu nasıl bir felaketti.

Kara kaş,kara göz ,kara yağız bir delikanlı.
Adı çok özel;kara Beklan,dı.
Ne ona doyabildik,nede yavrularını görebildik
Çocuklarını biz büyütecektik.

Oysa ne hayaller kurmuştuk.
Beraber Sen Ptesburg,a gidecektik.
Güneşi,n batmadan yeniden doğuşunu seyredecektik.
Orada gece yoktu,hep gündüz,ü yaşacacaktık.
Hiç biri nasip değilmiş ,hepsi yarım kaldı.
Biz nerede ,nasıl bir hata yaptık.

Masanın bir ayağı kırıldı.
Ayakta durmaz düşer artık.
Dünya artık ,bize zindan ve hep karanlık.
Ne gül,e biliriz,ne de ,kaldı mutluluk.

Tarifi imkansız ,bu acımızın.
Çok deişik bir ateş yanar ,hiç dinmez sızımız.
Nereye gitsek ,değişmez ,hiç sönmez ateşimiz.
Bitmez ,tükenmez yangınımız ;ancak tek çare ,son nefesimiz.

Sen o gün gittin.
Biz her gün ölürüz.
Dost ,düşman kimmiş; iyi biliriz.
Günlerimiz yakın ,bizde ,arkandan geliriz.

4 Mayıs 2020 pztsi Mersin Hüseyin YAVUZKAN