Susarak kaybetti korkaklar,
Biriken acıları konuşma cesaretiyle kavuşunca;
İntikam denen kin kalabalığı üredi...
Dört bir yanını sardı kalabalık korkağın...
Güçsüz gösterdiği gözyaşlarını gizlemeye başladı...
Oysa içine içine ağlıyordu gözyaşı...
Gücün ardı öfkeyle doluydu hep,
Kalbi kararan herkes güçlüydü...
Ufacıkken analığı öğrenmiş analar,
Atölyelerin neminde kavrulmuş alınlar,
Güçlü değildi asla kalbi kararanlar kadar...
Belki sokaklarda büyüdü ağlayanlar,
Belki yuvasına ekmek götüremiyordu kafasına sıkan babalar...
Belki;
Merhametine sığınmıştı gözlerinden sel akanın günahları...
Çizgisi olanın dostu yoktu,
Dostu olanın çizgisi...
Yalnızca bir hata kötü yapmıyordu tamamen,
Ya da bir iyilik Pollyanna...
İnsan olmanın cefasıdır belki irade...
Şayet güç; irade ise...
Heybeme doldurur iradesizliği;
Ağlamayı, kin tutmamayı, merhametimi, emeğimin ekmeğini alır;
Cesaretime ruhumu sunarım...