YORGUN ÇÖLLERİN GÜNEŞİYORGUN ÇÖLLERİN GÜNEŞİ Kahır çizgisi oldu, yaşam izi alnımda Aşk ateşli zehirdi, donuyordu kanımda… Yorgun çölde güneşsin, ben tutulmuş bir ayım Gönülden çağır yeter, bir nefes uzaktayım… Asardım yokluğunu, kanayan yıldızlara Vurgundu acıların, ezgisi yalnızlara… İnleyen nefesiydi, soğuk kaldırımların… Gelsin diye beklerdim, yoldaki adımların… Dayanmaz bu yüreğim, feryadına bülbülün Sızısını kim duyar, gülistanda bir gülün… Doğmasaydın ruhuma, aşkını yaşamazdım Tükenseydi umudum, bu canı taşımazdım… Ceylan namelerinde, hüzün veren korkular Kirpiğimde yanıyor, hasret denen coşkular… Susuz koyaklarımda, şimdi virane bağım Acılar denizinde , sönecek gençlik çağım… Leman Gürcanok ( Ağva ) 07/Temmuz/2008 |