YİTİK ÇORAPLAR
minicik ufacık çoraptan
çıkan ayak uykular arası düşlerin koynunda minicik aydan beyaz doğar ve yürür umudun elinden tutar dilinde ki tılsıma kapılır koşar koşar ve fark edemez o pamuktan beyaz ayak çividen soğuk buz... teki düşmüş emzikten düşmüş bebek gibi sanki düş diyarı değil camdan kesik hayal tarlası battılar kese kese teki olmayan rengi olmayan ümitsiz kırıklar ve düştü resimden rengini kaybetmiş örselenmiş yitik çoraplar çekmecemde ne çok kıvırıp attığım unuttuğum hayaller yürümez konuşmaz tılsımını kaybetmiş kırık bir çivi acısı çoçuk ayaklarımdan emekleyip yüreğime oturan soğukluk üşüyorum Sibel Karagöz |
YİTİK ÇORAPLAR
Güzel bir şiirdi, beğeniyle okudum. Nice güzel şiirlere diyor, Şair Arkadaşımı içtenlikle KUTLUYORUM...