nefsin zulmü....

nefsim kurnaz bir tilki gibi
ister ha ister
kemir’i verir durmadan tüm benliğimi
içinde türlü türlü nice entrikalar
bıkıp da usandım artık aç gözlülüğünden

gittiği yol karanlık çarpık çurpuk ve sisli puslu
yığınlarca şaşkın dolu
ne baş belli ne son hep karanlık dibi
sanki bize yolu şaşırtan bir iblis gibi
bu gönül haykırışta ateşler içinde yanarken
hakkın aydınlık yoluna gıpta içinde kaldım ağlarken

önce hiç konduramadım o görkemli ruh haline
kör bakışlı gibiydim yılgın ve mutsuz
tıpkı oyuncağı alınmış bir çocuk gibi de mutsuz
geçmişin tüm hüznünü kucaklamış bir halde sararıp da solmuş idim
vadesi gelmiş bir senet gibi her an karşımda
tüm iyi halimi takın samda
ne gezer ki anlayan kim
oysa ki hal ve haletim hep tornistan
dünya nimetleri karşısında ters yüz oldu tüm gayretim

derste alamadım günah yükünü senelerce sırtlayarak
hiç birbirini tutar mı ki bir doyumsuz tarafından ayarlanan seviye
dedim ki o an nankör geçmişimle kendi kendime
sen onun istemiyle hiç baş edebilir misin diye
niyeti şer menzili şer doymaz ki biteviye

dipsiz bir labirent gibi oldu hayatım iki yüzlülüğünden
kahpe bir zihniyetin tesirine maruz kalmış gibi
diz çöküşte debelenip de durdu ömrüm
yüreğimin içinin içi yangınlarının ortasında
bir vurgun kurbanı gibi çaresiz
gittikçe derine kayboluşun içinde bilincim
ömür fitnenin ve fücrün oyununa bulandı bir kere
kırılmıştı tüm inandıklarım kuru bir dal niyetine
kandırılmışlığın süzgecinden geçip de gidişte

geçmişim dur da kal sen o acıyan kötü huyumun eşliğin de
ruhi yatıma ferman bulmak geçti bir anda içimden
kanım da mı paklık vardı ne
gözden akan yaşlara bir bakraç oldu mizacım
bir his göğsümden ılıkça içinden içime aka kalırken
kurtuluş ışıkları çakarken gözlerime
o ölüm kokan yüreğim de ölmüşlüğüm dirili verdi birden
hal ve durum ortada ben bin bir kez batmışken

belli ki yeni bir limana daha yanaşmıştım

o ben değil miydim az evvel omuzu çökük
mermi çekirdekleri çok yalamıştı oysa beynimi
çok şükür ki Allah’tan korkan gönlüm olmamıştı bana alet
günahkar bir bedeni huzura çıkartmamıştı vicdanım
Allah’a havale etti yüreğim tüm nankörlükleri
bedenimin boyunca da akıttım o yalvaran göz yaşlarımı
aptal ıslatan o yağmurunda kalmamalıydım
nefsi kendi öz akışının içinde bırakmamalıydım ki
i
l
l
a ki
ancak o zaman
aldanışta acınacak hale düşmemin olurdu bir sebebi

sesiz ve ifritçe
sinsi kör bir karanlık geziyor yine bu nankör nefiste...


AZAP...(Kadri Atmaca) 24.04.2020