Güneş kızıllığını giyinmiş bulutlara
İmrenerek bakıyor batmak isteyen başım
Benziyor ayaklarım yürürken tabutlara
Kabrime yürüyorum gölgem tek arkadaşım

Yüzüm önüme düşmüş ben onun arkasına
Yürüyor,yürüyorum bitmek bilmiyor yollar
Bedenim bir binanın benziyor karkas’ına
Allahın bildiğinden habersiz cümle kullar

Bir sokak arasında bir enik vaveylası
Elinde bir sopayla vururuyordu körpeye
Çatıldı kaşım hemen,hey Allahın belası
Bana vur yiğit isen,vurma dedim köpeğe

Marizledim herifi öfkem çaldı galebe
O minik yavrucağın çabasına ağladım
Tuttu köpek paçamdan,o hoca,ben talebe
Vefa demek ne imiş ben o gece anladım

Kucakladım eniği öfkem daha dinmemiş
Gözgöze bakıyorduk,ben köpeğe o bana
Bir ibret hikayesi,duyulmuş dinlenmemiş
Dilerim ibret olur hikaye okuyana

Ben onu seviyorum,o beni sevmesede
Diye başladı söze, lisana gelen köpek
Bende değişmez yeri dövsede dövmesede
Gıpta edip ayrıldım,patisini öperek

Benki kuluyum Hak’kın bir köpek olamamış
İhmalkar ve sitemkar memnununiyetsiz geda
Ona vefasızlıktan yolunu bulamamış
Havf ve reca makamım olmuş naz’ı mı eda