Begonvil
Düz yaşıyorum.
Hep zoru gördüğümden olsa gerek Karmaşalar boğuyor beni. Aklıma eseni yap(a)mamak, Her sabah Aysun’a uyanmak Hele bir de gece olunca Yıldızlardan taç yapmak saçlarına, Ne basit, ne de güzel! Çalışıyorum, Dağları aşıyorum Hedefim belli ise Amacım yoksa şayet Vahşi bir bitki gibi büyüyorum yatağımda. Benimkisi, oldurmak için asla olmayacakları Mütemadiyen bir hayali büyütmek... Ve sonunda küfretmek kadere, Çaresizce küfretmek... Savaşıyorum, Begonvil boy verince bahçemde Zoraki sahteliklerle süslüyorum gülüşlerimi Bunu herkesler bilir. Bağırsam duyulmaz sesim Ağlasam akmaz gözlerimden tek damla yaş Bu, ne bitmez bir çiledir! |