Günü öğüten bir devre arası
Saklı minvalinde mevsimin
Sözümün asla geçmediği şehrin de
Yeis yüklü güncesi.
Ne şairim ne de şehir
Sevdalı bir mahzun düşüm
Elbette külfet addedilen sefil varlığım.

Kiminin gölge ettiği
Gümbürtüye giden iç sesim
Bir de hayatın meali
İğne iplik tutmayı beceremediğim nasıl da belli?

Evin tek kızı
Gözbebeği sevginin
Şeceresinde saf hayaller ve aşkı da
Rencide eden bulutlar saklı.
Ne kuytularda unuttuğum
Ne ufkumda saklı tuttuğum.

Bir düş isem
Görmeyi filan da ummadığım.
Bir yenilgi isem
Elbet kendime tüm ihanetim.
Sevgi faslını da çoktan geçtim, azizim:
En azından severken mutlu ve özgür
Sormadan da birilerine
Neye denk düştüğümü
Elbet aykırı mizacım
Saf tuttuğum kalede saklı maruzatım
Ve elimde kalem
Yüreğimde çalan notalar
Umudumu ise hala çalamadılar.

Rengimle özdeş seyrindeyim mevsimin
Mevsimin ikbalinde sıcak bir yaz güneşi
Yakam dik
Başım dik ve asi
Diklendiğim nice insan ve safsata
Hele ki dümeni kırdımsa bir kez sevgiye ve doğrulara.

Hayatın himayesinde gölgesi kayıp;
Sanrıların hicvinde
Sancılandığım her gece vakti.
Dikmekse yorgunluğu
Ne yamalı ne patavatsız.
Sevmekse hayatı ve acıları
Beslendiğim hüzünle nasıl da tek doğru.

Afişe etmek mi yeri göğü?
Ne gam ne gam.
Soytarı sitemlerden düşmeyen payıma
Hele ki insan kendini bildikten sonra.
Lakin olmaz mı kusurum, yanlışım?
Sevgiden yana müşkülü olan kimse
Arsızca sevmeye dünden hazırım.

Denkleme denk düşen sefil mizacım:
Bilinmezin karekökünü kürediğim
Köklerimle ait olduğum şehir kadar da yalnızım.
Hem İstanbul’um hem de şiir
Hem yalnız hem kalabalık:
Sandığımda yok da tek naftalin kokusu
Fırından sıcak çıkan düşlerim ve tüm yazdıklarım
Elbette Rabbimin himayesinde
Yeniden doğmaya dünden hazırım.



Dostlardan İnciler...

Güne her gün bir renk veren
Üzgün gülden mutlak kerem
Lal mest dille dert dertleşen
Üzer kendin terk âlemden
Mütevazi Gül Çamlısoy... Ahmet Coşkun Hocama teşekkürlerimle.