Bizi biz yapan
Dilimiz
Dinimiz
Hüviyetimiz değildi
Bizi biz yapan
Yüreğimizdi

Çünkü
Titreyen toprağın
Taş betonun
Ağır acının
Kanayan yaranın
Altında
Bir çocuğun küçük yaşı
Bir ananın feryadı
Ya da
’’Sesimi duyan var mı? ’’
Derken
Birisi
Yabancı
ama
Öyle yakın
Öyle sıcak
Öyle umur
ve
Öyle hayata tutan

Çoğalmak
Çoğaltmak gibi
İnsanı ve
İnsana dair olanı

Her acı
Bir el ister

Dokunmak ki işte
O an
Hayata
Umuda
İnsana

Bir enkazın altındaysan
Biraz daha bağlanacaksın
Yaşamak dediğine

ve hiç kimse
Düşman değil
ve herkes dost
ve hala
bir umut

Bir umut ki
Toprağın öfkesine
Karşı
Bir umut ki
Yine benim
Yine ben
Bir insan
Bir can
Ölmedim
Ölmek de istemiyorum
ve ben
Bir çocuğun canına musallat olmuş topraktan
Nefret ediyorum

ve
Topraktan medet umanlardan
Beş lirayı
3 liraya yapanlardan
Bir betonu
Denizden çalanlardan

ve
Hegomanların
Korkunç yaygaralarından

Acıyı sevmek olmaz
Acıyı paylaşmaksa


Titreyen toprağa
Bir daha olmasın diyeceğim ama
Bir daha
Çocukları ve anneleri
Koy bir kenara