GORDIYANALI YARIMI...
Kederim kadar
Kaderimi Yaşamadım ben Belki Getirdiğiydi Beni yaşayan Belkide yaşayan Bir bendim O Ölmeye mahkumdu Ellerimle Kurtaramazken Içime anı çöker; Geçmiş kötü; Geçebilsek Görürdü Güzel günleri Güneşle Gorebilecegimizi Ben ona Önceleri sormam; O da bana sonramız Nasıl olacak Diye sormasın Bende bilmiyorum Ve Bilmediğim sorudan Başlamayı Istemiyorum aşka Kötü bir şiire Doğru gidiyor Ama Içimdeki Tek güzel Duygu bu Ne zaman tanırim; Tanıdığım zamanlarda Ona böyle güzel bakardım Herşey Gelişirmiş; Ben görmedim; Içimde Aileler yaşarmış Mutlu mesut Ahaliler Ben Yetiştiklerini Göremem belki Görebildiğim Sadece Kara gözleri Onuda Çok görürler; Izin vermezler Izin; Bana vermez; Izine Muhtaç olduğum Gordiyanali yarimi... 17.01.2020/ESKŞEHİR |
Şiirimi okuduğunuz veya okuyacağınız için teşekkürler…
Şiir yaşam biçimimizdir…
Şiirinizi Beğendim...
....................................... Bitmez selamlarımla..