O gün o sabah
Papucu baş ucunda bayramı bekleyen çocuklar gibiydim
Yıllarca bir an da olsa
Seni göreceğim günü beklemiştim
Zaman hızla akıp geçmişti
Kaç yıl
Kaç Mevsim inan sayamadım
Saçlarım da aklar
Yüzümde çizgiler vardı
Ve kalbimde ince bir sızı
Yaşlanmıştım

Zaman Her şeye çare demişlerdi oysa
Olmamıştı
Yıllar seni unutturamamıştı
Nasıl unutulurdu ki
Geçici heves değildi
Nefestin Aşk’dın

Sen; sen benim güvendiğim
Sırtımı dayadığım
Tereddütsüz inandığım adamdın
İlk gördüğüm günkü heyecanı
Son gördüğümde de yaşadığım dın
Sevmiştim seni
Öyle sıradan değil
Gerçekten

Şimdi şu an bu satırları yazarken acı bir tebessüm beliriyor yüzümde
Acım mı?
O hep yerli yerinde.

Ömrünü aşkına adamış
Bir kadın var
Arkandan ağlayan lokman gibiyim
Boynu bükük, kimsesizim.

Sen kaçıncı yalan aşkına
Şiirler yazıyorsun
Kaç Aşk-ı şiir ettin
Kaç hevese Aşk-ı kurban ettin
Bilmem ama
Ben seninle başlayan şiiri
Seninle bitirdim
Ve aşk cümlesini senden sonra luğatımdan çıkardım.

Başaramadım senin gibi
Yeni aşklara koşmayı
Başka biriyle yeni yola koyulmayı
Aklımdan bile geçirmedim
Kalbim kilitli
Dilim lal
Gözlerim kör
Senden başkasına
Şiirim,şairim, eşim,dostum
yoldaşım, sırdaşım sensin
Yandığımsın, yanılgımsın
Hayatta yenildiğim tek davamsın.

Ne kadar yoksan okadar varsın.

Yemin
15.12.2019