isim'siz.. ’’ülkemi terk et’’ diyen aptallığı gördüm üzülmeme ramak atıldı ! ve öldüm kekremsi gülüşün sandukası çakılırken evimin adresini kodladım bekâreti toprak yol’suz mısralara kayı’verdi avuçlarımdan O kadınca çatal-ağızın sinirleri alınmış ülkesi büyük annemin torbalanmıştı kemikleri doğa dostu kendir fileyi severmiş çürümüş saçlarını kokladığım yüce kadın -(kovulmuştum !) gideceğin yere beni de götür dedi üç gece düşümde vazgeçtim amed’ten munzur’dan bir de dersimden’ istanbulum’dan.. kemalizmin sırtını keseleyen köhnemiş us’un şoven itirazı -bastırmıştı bab-ı ali de elçi’siz insanlığı- ... |
kutlarım gönülden
selamlar