MEVSİM KIŞ...
Hüzün dolu bir mevsim sonrasında
Anlatacak çok şeyi var,
Dert çöker yamaçlarına.
Belki bir yalnızlık,
Belki bir yorgunluk öfkesi
Sert ayazında saklıdır
Akdağın derin hüzünleri.

Kış mevsiminin,
Soğuk ayazını taşıyan eteklerine
Bir sessizlik çöker,
Dumanlı sisli sıradağlarına.
Sanki gizlemek istiyor gibi,
Gözyaşı döker gibi.
İçindeki dertlerini
Suluova ya bakarak ağlar,

Gökyüzü kış bulutları ,
Dut ağacının son
Yorgun yaprağı da düşünce
Savurur rüzgarlar,
Puslu mevsimin dertlerini.
İçindekini boşaltırcasına 
Süzülerek düşer
Mevsimin ilk kar beyazı Akdağa.

Beyaza bürünür
Nakış,nakış,karlı tepe
Ortak olur, Puslu dumanlar
Ayaz gecelerine.
Bitmez kışın,
Zirvesinde sisi,tipisi,boranı
Yayılır suluova ya
Akdağın karakış fırtınası.

Dört mevsimle geçer,
Asırlardır akdağın ömrü
Eteklerinde o soğuk
Beyaz mevsimin gözyaşları
Derin selam gönderir
Yorgun sevdalı yüreklere
Kış mevsiminde Akdağ,
Ne kadar güzeldir şimdi...