‘’Yine de bu acılar söylüyor bana var olduğumu.’’
(Pablo Neruda)

Maviden bozmaydı teni rüyaların…
İkircikli satırlar
Pejmürde rüzgâra göz kırparken
İlahi bir şarkı, aşka dair herhangi bir minvalde
Boykot ettiğim kadar içimdeki
Yaralı turna.

Kefilim tüm izdihama;
Mendebur bir gölgeden haz etmediğime biat
Yüreğimdeki sükûn
Belki de parmak arası yalnızlığın ifşası
Öykündüğüm her mısra;
Ölümüne sevdiğim nice dünyalı
Oysaki kenetlendiğim de gerçek olmadı hiç:
Olmadığıma binaen
Varlığıma duyduğum inanç ve mana…

Aşkla pekişen iklimde
Sözlendiğim her kuş
Devasa yalnızlığın da tek tanığı idi gölgem.
Hasbıhal ettiğim tüm sirayet
Gönlümde yüklü mizaç
Elbet yansıması bulutların
Uçuştuğum pare pare.

Her şıkta saklıydım:
Elbette hiç biri.
Varlığımla masumdum ve kutsal
Sadece Yaratan nezdinde yaşayan bir hülyalı;
Göğün esemesi okunurken tokuştuğum
Sedef kakmalı ayna bir de
Yüzümü seçemediğim bir mabet
Tasası, derdi ve yarası kendine has
Gün birlik şiirlerde gezinen rüyalarım
Varlığıma delalet hiçliğim,
Acılarımda mutluluğun yüz karası.

Korunaklı bir saltanat yakınan…
İçgüdülerin de esiri bir rehavet
Nasıl ki taşlanan mabedim ve
Yüreğimin de iksiri
Yasaklanan her kehanet
Tümden gelen nice hipotez
Ezkaza yakalandığım sağanak
Elbette şeytanın canına minnet
Ne zamanki düşse yaşlarım
Ve silerken gözlerimi omuzumdaki iki melek.

Aşk gibi asası kırık;
Acı gibi yüreğine pelesenk
Matemler varsa yoksa aşkın rüzgârı
Gönül gözünde pekişen asalet
Maneviyat kadar devasa rahmetin de tek ilacı elbet
Yaşamanın ve ölümün sağdıcı iken
İçimde saklı sönmeyen ışık ve ümit
Azığa aldığım dünün de yongası
Şimdi menevişlenen her hecede serpinti misali
Takındığım sükûnet.