Gözlerin diyorum çocuk
Gözlerin
Kaç kuşak öncesinden akrabam?
Ben gibi hüzünlü bakıyor
Yaşadığım bu coğrafya var ya
Kötü tohum serpmişler toprağına
Güzel sözler bekleme artık benden
Bitti , tükendi umudum;
Mutluluğu Hak getire
Size yapılan bunca zulümle
Kavgalı organlarım bedenimle
Sus’uşum zehirledi içimdeki çiçekleri
Görüyor, duyuyor, biliyor
Üzüntümden kendimi yiyorum
İçim zehir, dışım zemberek
Katran rengi ruhum
Şimdi kim anlar bitaplığımı,
Kim anlar haraplığımı?

Saçların diyorum kadın saçların
Senin saçların rüzgarda savrulmalı
Hangi canhıraş savaşta
Derisi sende, telleri elde mi kaldı ?
Kan kokuyor dört bir yanım
Akmasada damardan o kan
Morarıyor her bir uzvundan
Esrik bir tebessüm kalmış yüzünde acıdan
Hangi ah’ı çıkardın o an patlamış dudağından?
Acıları damıttım
Hüznüm elek üstünde
Sevinç denilen olgu kaldı mı,
Süzdümü ki asalet yere?
Nur içinde yatmamalı
Zulmü boyun eyenler
Yeni yaşıma dileğimdir
Merhumu nasıl bilirdiniz değil
Meftunuyum ben onun diyenler.

Duy beni Tanrım duy
Sevdiklerim ölmesin
Benden uzağa gitmesin
Kabristandan farksız olan sineme
Daha kimse gömülmesin
Para denilen illetle dostluklar zedelemesin
Halil, Ibrahimimi alsın yanına
Uğrasın fakirin sofrasına
Kimse acıdan inlemesin
Kötü gün hiç görmesin
Vatanıma göz dikenler
Kendi Vatanın derdiyle
Bizden ötede kendi derdiyle eğlensin
Askerimi yurdundan
Öğrencimi okulundan
Işçimi ekmek teknesinde
Hastayı canından
Karıyı kocasından
Bezdirip isyan ettirmesin
Amin
Amin
Çok amin
Hep amin ...

Zülfü Canan
22, 12, 2019