Bırak !
Bırak elindeki kitabı masaya
Koy soğumuş kahveni bir kenara
Çık dışarı bak etrafına
Anımsa!
Anımsa sana bıraktığı anıları
Çek içine ondan kalan
Köşe bucağa sinmiş kokuları.

Özledim!
Özlemin tarifi yok bende
Sadece özledim
Aldığım nefes kadar
Daldığım rüya kadar
Sesini, gülüşünü
Gamzendeki dudak izimi
Saçlarındaki ellerimi.

Bilirim gelmezsin gönlüme geri
Bende istemiyorum gelmeni
Usumda kal, hatırladığım gibi
Ama özledim demeyeyim mi?
Bu durum var ya!
Severken ayrılmanın mağrur hali.
Şimdi açsam bir telefon
telefonun ucundaki kişi sen
Ahize de senin sesin
gözlerimde özlemin seli
Ruhumda hissederim ki o an ki halini
Karşıda ki nefes senin nefesin
Eminim sende özledin beni.

Ola ki bir gün Sende özlersin
Ve özleme yenik düşüp aramak istersin
Hadi söyle! tutan ne’ki seni?
çekinme ara, konuşmasan bile
Kalp ritmim vurur ahizenden kulağına
Ben nefesinden, soluk alışından tanırım seni
Konuşma sakın konuşma!
Yüreğin şah damarımda nasılsa
Sessizce ve usulca dinle
Gönlünden gönlüme akıt düşlerini
Demem vallahi kimseye
Biliyorum!
Sende hala aşıksın bana
Sende hala boş değilsin bana
Yüreğim yüreğine emanet
Dememiş,miydin sen bana...

Zülfü Canan