"Karşında esirim, bana düşman gibi bakma,
İnlet beni öldür beni ağyâre bırakma..."

Meyan ve son nakaratını da yazdığım bu şahaser şarkıyı ve daha birçoğunu rahmetli Zeki Müren'in 1955 ve sonraki yıllarda İstanbul Radyosu Cumartesi saat 21.00 de yayınlanan ,önce kırkbeş dakika olan proğramlarından öğrenmiştim.Nur Hanımefendi'nin derlediği hatıralardan anladığımız kadarıyla Türk Musiki sevdasını bazı gönülllerden söküp atmak mümkün olamamış. Bunu görmek, anlamak bendenizi fazlasıyla memnun etti.Bu iki değerli ve musiki sevdalısı gönüle de tebrik ve teşekkürlerimi ifade ile saygılarımı iletirim...(Aksakal)

Kalemin daim ilhamın bol olsun üstadım.En kalbi selam ve saygılarımı sunarım.

Bu muhteşem unutulmaz eserlere böyle muhteşem şiircikler o kadar çok yakıştı ki değerli Ünal Bey... İzin verirseniz bazı Türk Musikisi gruplarında şarkının videolarının altında bunları paylaşmak isterim... Hepsi birbirinden güzel... Daha çok kişiye ulaşması temennisiyle, gönülden kutluyorum. saygılar, sevgiler...

GEL GİTME KADIN..
Yıl 1930. Sabiha Gökçen o zamanlar yirmi yaşlarında idealist bir cumhuriyet kızdır. Çankaya Köşkü’nde mutat bir akşam sofrasında Paşa Baba’sının yanı başında oturmaktadır. Bu genç kız, Türk Gençliğini temsilen akşamları kurulan ve geç vakitlere dek süren Çankaya Köşküne münhasır ‘akademi sofrası’nın değişmeyen müdavimlerindendir..
Memleket meselelerine değgin sohbetin en derin, Atatürk’ün de çok neşeli olduğu bir vakitte saz ekibi Selahattin Pınar’ın ‘’Gel Gitme Kadın’’ şarkısını çalmaya başlar. Atatürk birden durgunlaşır, susar şarkıyı dinlemeye başlar. Bu arada başını önüne eğer, gözlerinden yaşlar boncuk boncuk dökülerek beyaz gömleğini ıslatmaya başlar..
Yaveri Salih Bozok, saz ekibine kesin işareti verir. Saz ekibi susar ve çekilir. Ardından masadakiler de sessizce kalkıp giderler. Atatürk tek başına kalır. Bir sigara daha yakıp bahçeye çıkar, saatlerce yürür..
Ertesi sabah Gökçen, kahvesini içme vaktinde Ata Baba’sının odasına girer ve çekinerek konuyu açar. ‘’Paşam, dün gece ‘Gel Gitme Kadın’ şarkısı çalınırken çok müteessir oldunuz. Hatta yanılmıyorsam ağladınız da..’’ der..
Atatürk ondan bir sigara daha ister. Sonra Gökçen’i ve yaverlerini yanına alıp araba gezintisine çıkar. Saatler sonra ansızın Gökçen’e dönerek, akşamki ağlamasının sırrını kendinde salkıyarak, sabah ki sorusunun cevabını manevi kızına şöyle verir: ‘’Unutma ki Mustafa Kemaller de insandır. Onlarda bazen ağlar işte!.’’
Deli dolu yaşayan ‘Özoğlu Deli Ahmet’ lakaplı rahmetli babam, bazen atına atlar, ormanda ağlar gelirmiş. Bazen ben de kendimi karanlığa atar, kendime ağlarım. Ağlamak ne zayıflıktır, ne ayıptır ne de günah. Ağlamak; yufka yürekli insanların yanık rüzgarda bir lahza savrulmasıdır. Yürek taşınca ağlamayı durdurmak elde değildir..
Asilhan Bilâl