Özne
Özne
yeşilide severim mavi cizgilerim vardı gün batımı kızıllığında alı ardında karanlığı bilirdim ellerimle sökerdim şafağı ben insandım bilirdim her halı aklımı demir, yüreğimi kömür edip, sürdüm bunca gam kederi kimseden kalmadı bağ bahçe ne hazine buldum nede akçe azdan az, çoktan çok, alın teri sevdim yaşamayı helalinden sevdim güneşi ayı sevdim dağ bayır yaylayı sevdiğmle el ele dolanmayı bölüşmeyi sevdim her lokmayı sinemde erittim her bir darbeyi sevdim bu çoluk cocuklu dünyayı sevmedim hiç bir zaman ah vayı kendim oldum kendim kadar oldum ezilmedim ezmedim hiç karıncayı Ahmet Coşkun |