KANATLARIMDA RÜZGÂR
Yalnız bir çocuktum ben
Kalbi dilinin ucunda
Sevgisizlikten ölebileceğimi söylemişti pi/s/kiyatristler
Yanardağ misali sakladığım öfkenin rüyasında görmüştüm kendimi
Salıncakta kendini sallamaya çalışan Etiyopyalı çocuk!
Ölecek zannettikleri sessiz çığlığın aksinde doğuran kendini
Kozasından çıkan rengârenk bir kelebektim siyah beyaz fotoğraflarda… Hatırlıyorum
Gerisini bilmiyorum
Hani sadece bir gün olurdu ya kelebek ömürleri söylencelerde...
Kanatlarımda halâ kar taneleri
Kanatlarımda beyaz bahar
Ve umut yüklü bulutlar asılı
Kendini hiç durdurmayan bir zamanın hikayesi var ya uluorta ,
İşte o yüzden şaşkın halâ tanıklığım…
Hiç büyüyememiş bir çocuğun adı olmalıyım
Sarmaşık sevdaların duvarıydım
Ya da sarmaşığı yeşile hasret giden bir ömrün hüzünlü hikayesiydi kulağıma fısıldanan ,
Nereden bilecektim ki kendi an’ımın baş ucunda açılması yasak, adresi meçhul de olsa hep beni bulan mühürlü bir mektup olduğunu
Denizleri sevdim
Kum olmak gözümde değildi
Kaya olmaya niyetim de yoktu
Gelgitlerin yakamozlarında bulduğum sevincin tadı hiçbir şekerde yoktu
Balçıkla sıvanmış insan gölgelerinde dinlenmeğe kalkmıştım ya hani
Affedilmedim
Güneşin sıcağını özlediğimin farkında bile değilken
Dilimde çamur kokusu
Aramadım ırmakları, lâciverdi ve gökyüzü bulutlarının güneş yüklü yüzlerinde Tanrı’yı

Bulduğunu zannetmek yeniden aramak hançerine yeğdi

Paslanırdı belki bıçaklar
Kanlarına sığmazdı belki ölü canlar
Ve ben kanatlarımda rüzgâr
Yine sadece ve sadece sonbaharı severdim belki.
Ümitti çünkü sonbaharlar!
Yanaklarınıza konsun bahar
Meryem sizi öpsün alnınızdan kar yüklü bir sabahta
Doğuramadığım sevdaların muştusunu yüklenmiş kuşlar olsun pencerelerinizde…
Gönlünüzün pencerelerinde güvercinler besleyin
Çünkü ak kışların müjdecisidir onlar…
27 aralık 2012 gülgün/sinop