Iska
Iska
arada kaynadım durdum ne yer yüzü gördü ne gök yüzü kalabalık aile coşkusunda çocukluk yıllara damgasını vuran yoksulluk açlığında şükür ve tokluk sürükledi gitti yarin gül koynu olmadı sığınağım her zaman dumanlıydı dağlarım şehir kulağı barınağım vefası olmadı onca çabanın kendi çıkarları peşinde dostlarım yalan içinde kaybolan doğrularım belki bundandı baş ağrılarım hayat ıska geçti beni ıska el cepte ıslık dudakta takmadım bile Ahmet Coşkun |