Yanına hep beni alır ayrılık...
Bak, gönül evim nasıl perişan !
Kalsın bırak her yer darmadağınık...
Böylemi ders verir insana yaşam?

Kalemimin ucunda işte yine sen.
Tek tek düşüyorsun satırlarıma.
Benim adım acı dolu kardelen.
Merhemim olmadı yaralarıma.

Yol uzun sabrımla hep yürüyorum.
Zorlasada aşk’ın çilesi her an.
Ölümde vefa ben biliyorum.
İnsanın kendisi zaten bir yalan!

Bu gün var yarın yok neyin hesabı.
Hangisi garanti sor bir kendine.
Dünyadan aşktan ne bize kalan?
Değermi dayandığımız zulmüne?

Kıskandın senden çok sevdim diye.
Aldın verdikerini bir bir geriye?
Ayrılık ve hüzün benim kaderim.
Bu yüzden tükenir hep çarelerim.

Kızmıyorum AYRILIK alıştım sana.
Yine hasret şiiri yazdırdın bana.
Bu enn zoruydu çok ağır geldi.
Ölürsem ilk önce sen gel yasıma!

Hangi name ile söylersin bilmem.
Yalnız kimsesizdi zaten kardelen.
Göklere sevdası, unuttu yeri;
Hasretti gurbetti onu öldüren...
...
T.C Nigâr GÜLER.