DURDUM
DURDUM
İnsan aleminin indim özüne Yokluk makamında yok oldum durdum Koydular kantarın insan gözüne nefsim ağır bastı çok oldum durdum vay nasıl bir ateş düştü serime Sanki tuz ektiler yüzüb derime Yanman gerek dedi sordum Pirime Aşkın çırasıyla yak oldum durdum Bir insan olmaktı maksadım derdim Pirler dergahına közümü serdim Haktan yana döndüm gönlümü verdim Dostlar sofrasında tok oldum durdum Ozan Komani can, diye çağrıldım Kendi toprağımdan kendim yuğruldum İnsan olub işte böyle doğruldum Aşk ile sevgiye bak oldum durdum... OZAN KOMANİ |