Ay ışığında gözlerime yansıyan sen
Dudaklarımda ritmini hissediyorum
Vücudunda parmaklarım, kulağımda Beethoven’dan parça
Rüzgarlar seyircilerin gürültüsü olsun hatta
ikimiz de siyah giyinmişiz, bu da harika

Geldiğimizden daha fazla sislenmiş sahne,
Dekorlar daha bir saydam,
Işıklar daha bir loş.
Parmaklarım neden yavaşladı?
Sen aynı sen, parça aynı parça
Ya ben?
Aynı ben miyim?

Ellerimi bıraksam da çalıyor Beethoven
Ya bunca zamandır kim çalıyordu
Belleğim cevaplayamıyor gördüklerimi
Gözlerine bıraktım kendimi,
Ve cevapsız kalan tüm görüşlerimi
Daha sıcak olamaz inan ki

Yeni bir dünya açıyorsun gözlerinde
Daha önce görmediğim güzel renkler
beyaz tenine çok yakışıyor
Soğuğa aldırmadan takım ceketimi çıkartıyorum
Nefes nefese ısınıyoruz

Gülüşün beni çocukluk anılarıma götürüyor
Aynı annem gibi
Karanlık ruhumun fırtınalı havasında
Diğer varoşlardan arsızca açan çiçek bahçesi
Ay ışığına serilmişsin, duyguların arasına

Sesini duyamıyorum ya da hiç konuşmuyorsun
Belki hiç söylemediğin kelimeleri tercüme ediyorum
Ne Türkçe, ne İngilizce

Bilge zihnim kavrayamıyor aykırılığını
Gerçek misin diye düşünmedim değil
Seni inkar etmek istemiyorum
Sadece kendimi kandırıyorum

Gerçek değilsen ölmüş de olabilirim
Belki affedilen ruhuma hediye edilmişsindir
Tanrının armağanı vardır sınavından geçenlere
Peki o halde tanrı nerede ?

Ya da derin bir uykusundur
Uyanmak istemediğim
İllüzyonlar çalıyorsun ürkek gözlerime
Müjganda bir damla yaş ve ayışığı ile

Ömer Gümüş
17.9.2019