Çünkü bütün şiirlerin soyu tükendi.
Ve sen bıraktın şiir okumayı içinden.
Bilmezdin...
Mutlu olurdum dinleyince şiirlerini.
Bilmezdin...
Belki de kaybettiğim diğer yarımdın.
Ben de bilmiyorum.
Kim bulmuş ki bu dünyada öteki yarısını?
Peki sen artık ner’desin?
Peki sen bilmez misin şiirlerimin tek tek kırıldığını?
Bilmez misin şiirlerimin sana kırgınlığını?
Neredesin?
De ki, belki o şiir dizelerini beraber okuyalım.
Sen de ki, senin sesinden dinleyeyim şiirlerimi.
Nerdesin?
Pek bi bilinmez yerdesin.
Neredesin?
Kalbimin kıyılarına iliştirdim şiirlerimi,
Söyle!
Nerdesin?
Tek tek kaybediyorum şiirlerimin sesini.
Şiirlerimin nefesi olmaya ne dersin?
Şiirlerimin dizelerinde gezinmeye ne dersin?
Nerdesin?
Kaybettiğim ve yabancısı olduğum bir şehirdesin.
Bilmezsin.
Seni düşleyerek yazıyorum bu şiiri.
Çocukça heyecanımın başladığı yerdesin.
Benden de selam söyle çocukluğuma.
Nerdeysen hep iyi kal oralarda.