Kırım
Akmescit gecenin koynunda kabus görmekte,
Ansızın kapılar çalınır mahsun kırımda Meydanda toplanan ahali üzgün elbette, Elemle acının yıktığı mahsun kırımda Havasız ortamda olsa bir hafif esinti Sessizlik içinde korkuyla duygu ürperti Aç susuz kapalı vagonda ölüm özlenti Elemle acının yıktığı mahsun kırımda İnsanlar sürgüne yollandı infaz emriyle, Ateşler edildi canavar hisle rastgele, Yapılan zulümler tarihe geçti haliyle, Elemle acının yıktığı mahsun kırımda Duyulmaz ağıtlar kulaklar sağır olmuştur, Soykırım suçunda saplanan Ruslar çok meşhur, Virane gönüller unutmaz , bir gün yaz olur, Elemle acının yıktığı mahsun kırımda Anıyı zihinde kalanı ezer silindir Evinden yurdundan olanlar artık muhacir zalimin pençesi altında yıkık bir şehir Elemle acının yıktığı mahsun kırımda |
“Anneciğim İstanbul’a/gidebileceğiz miyiz?”/diyor annesine kızım/karşı dağa/bakıyorum/Bir ağırlık yüreğimde/Sırılsıklam ter içinde/Uykumdan uyanıyorum..