VEDA
Bir şehirin çıkmaz sokakları gibi
Gömüldüm bu viraneye
Gelmiyor içimden
Kalkıp gitmek.
Saçlarında mavi boncuklar
Yanağında Gamze
Gözleri uzaktan yanan bir lamba
Karanlıkta kalmamalı hiç bir ışık,
Sine’me başını dayamalı
Saçlarını koşarken,
Alnından öpmeli
Gözlerine bakerken,
Böyle Hayal edip duruyorum
Kendimle konuşken,
Düşünüyorum öylece
Arada Sitem ediyorum kendime.
Ne yana baksam
Deprem görmüş boş bir Şehir,
Sokaklar harabeye gömülmüş,
Kalmak nafile
Ölü duvarları ile kaplı
Kimsesiz bir kent.
Hüsranları geride bırakıp gitmeli
Sabah güneşten önce
Almalı bavulu,
Çıkmalı yola
Bütün her şeyi
Geride bırakmalı
Vedasız olmalı
Bu gidiş.
Kimsesizliğin bu şehrinde
Güneş doğmadan.
Saçlarında Kan güllerinin rengi
Umutlu bakan gözleri
Geçmeyecekse hiç bir Şiirde,
Yaşanmışlıklara sünger çekip
Gitmeli bu viranelikten.
Maziye Veda etmeli bu Şehir
Bende sana.

19.08.19 - ismail Polat- İzmir