Zamana direndik’ de, bir zamanlar ikimiz
Yetiştik son bahara, yıllar sonra ikimiz
Zamanın ortasında, biz gülerek giderken
Yetiştik son bahara, yıllar sonra ikimiz

İkimiz Hak yolunda, yolcu olmuş giderken
Yorulduk biz bahar yaz doğru dürüst görmeden
Vardık da son bahara, gün ufkuna düşmeden
Nedense düşünürüz, kara, kara şimdi biz.

Yine de gülemedik, vardığımız noktada
Ne iştir bilemedik, göze geldik yollarda
Beraber gittiğimiz, her cins yolun sonunda
Yorulduk Hak yolunda, gide, gide ikimiz

İlk önce yorgunluktan, saçlarımız ağardı
Bilmeden yedik içtik, göbeğimiz yağlandı
Düz yolda yokuşlarda, dizlerimiz ağrıdı
Dünya’ ın son deminde misafiriz şimdi biz.

Şimdi biz küs gibiyiz, yıllar sonra ikimiz
Dağıldık odalara, bölük, pörçük hepimiz
Gülmeyi unuttuk biz, çoğaldı da derdimiz
Son demde misafiriz, bekliyoruz kapıda.

Kul Yüksel beklemekle geçirmekte zamanı
Yorulmuş yorgun düşmüş gide, gide yollarda
Zaman yok demektedir kalaylatmış kazanı
Beklerdir Azrail ‘i, yolda belde her yerde.


18 Ağustos 19
Ahmet Yüksel Şanlı er