Belki bir rüyaydı hayat...
Kimi zaman karabasanların olduğu,
kimi zamanda
bin bir rengin görüldüğü...
Kapatmışız gözlerimizi de
açamıyoruz halâ..
Sır dolu karanlıkta;
bir mucize beklercesine susuyoruz.
En güzeli hangisiydi
desem,
kimbilir neler geçer
içinden insanın..
Ya en kötüsü?
Hani bir türlü uyanamadığımız
o kanter içinde kalıpta !
Ve
bir gün,
açılır nihayet
gerçeğe !
Tüm çıplaklığı ile herşey
karşısında dururken,
çaresizliğini anlar
insan,
acizliğini haykırarak
kendine...
Neden diye soramadığı, ama
her saniyesini hatırladığı zamanının
geçenlerini bir bir
düşününce..
Pişmanlık kaç kere?
Ya da ulaşamayışı
o en çok istediğine?
Donuk bakışlar,
ve imkânsızlık !
Geriye dönüşü olmayan anlar şimdi
artık önüne koyulan...
Ben o rüyadayken,
en çok;
’AŞK’ ı sevdim.
Tüm oyunlarına rağmen...
Tüm acısına.
Bir bakışın alıp
götürdüğü o derinlik,
kendim olsamda gözlerinde sevgilinin.
~~~
T.C Nigâr Güler