Yok
Yıkıldı temelinden o heybetli köşk
Sığıntıyım kendimde hiçbir yardım yok Düşlere düştü artık o haşmetli aşk Şimdi yanımdaydı yar, ama baktım yok İçim hep kalabalık, etrafım ıssız Herkes konuşuyor da, ortalık sessiz Zaman hissiz, can hissiz, hem canan hissiz Kendimi bulmaya da inan vaktim yok Birkaç çocuk oynasa harap içimde Anne eli dolaşsa kırçıl saçımda Ceza aldım iyiye, ödül suçumda Dünyayı anlamaya inan aktim yok Taşıyamaz oldum ben, çok ağır kalbim Kırardı tüm saçlarım, büküldü sulbum Döküldü tüm mahremim, kırıldı kulbum Mutluluğu almaya inan naktim yok Muradi der sevgini saçma taşlığa Çiçek açtığın bahar döner kışlığa Canım dediğin o yar gider hiçliğe Ne bahçeler umduk ta, inan ektim yok |