Bir şiirle araladım.

Gözleri uykulu.

Böğürtlen rengi sabahı.

Bitkin bir mayıstım Karşıyaka’da.

Günün yüzüne konan martılar.

Ve kenti kaplayan gölgeniz vardı usumda.

İzmir’in arka sokaklarında.

Tüm cazibesi ile dolaşan ümittiniz.

Göğünü arayan güvercin misali.

Uçtukça çoğalan, çoğaldıkça vurulan sokak çocuğuydu elleriniz…



Sonra gözlerinizi gördüm bu şehirde.

Uygarlık barındıran içlerinde.

Bilirdim bu hüznün yok gözlerinizdeki gibisi.

Su deniz sizin yüzünüz.

Her dalgasında.

Suskun bir dilenci çığlığı taşıyan, köpüktünüz.



İnsanlık yürüyordu size.

Ayaklarımı unutmasam.

O sabahçı kahvesinde.

Ben de yürüyecektim.

Akşam tek heceli bilmece.

Ter döktü İzmir şiir şiir.

Bir bahar astı kendini ‘’aşk’’ deyince.

Bir şarkı ile kapattım.

Sözleri sarhoş.

Anason kokulu geceyi…