Ey insanoğlu!
Bir düşün.
Çocukluğunu, gençliğini düşün mesela.
Kim bilir, çocukken ne kadar mutluydun sen.
Sorumluluk, yoktu.
Çalışmak yok ekmek aş derdin yoktu.
En önemlisi, ise!
Çoluk çocuk derdin, hiç yoktu.
Mesela
Ne güzeldi kim bilir, değil ‘mi senin o günlerin.

xx

Ya, şimdi!
Omzunda, kim bilir dünyanın ne derdi vardır.
Sorumluluğun, vardır.
Taşıyabilirsen taşı sen, sırtındaki o kamburu.
Öl, öl diril gayrı sen, hayatın yükü altında.
Olmuşsundur yıllar sonra, benim gibi zaman yorgunu.
Değil’ mi insanoğlu?

xx

Ey; insanoğlu
Düşündün’ mü bunları gerçekten sen.
Hele şu ömrünün son baharına sağ salim yetişebildin mi?
Hasta mı oldun, çoluk çocuk kavgası mı yaptın.
Geldin’ mi, benim gibi son yıllarına.
Geldin ise ne mutlu.
Hazanında, şu zamanın!
Yok..
Hala bocalıyorsan, senin de vay haline
Vay….
Bitmiştir senin için de hayat çünkü
Bitmiştir yalan söyleme.

Seni bilmem amma ben çok düşündüm.
Hala’ da düşünürüm.
En çok’ da neyi bilir’ misin?
Ben memleketimin bu günkü, halini düşünürüm.
Peki, çıkış noktası buldun’ mu dersen.
Neredeeee,
Baktım, çıkışım yok.
Koyverdim kendimi, yağan yağmura akan sele
Zamanın akışına koy verdim ben.

xx


3 Temmuz 19
Ahmet Yüksel Şanlı er