İSTANBUL’DA YAŞAMAK

Yoksa evin, barkın
Biraz daha zorlaşır yaşamın.
Ateş pahasıdır kiralar,
Hayat burada acımasızdır.
Ekmek dersen, aslanın ağzında!
Velhasıl;
Yaşamak zordur İstanbul’da.

Yağar yağmuru, eser rüzgarı
Fark etmesen de ıslatır insanı.
Binalar, sokaklar, arabalar
Yollar, köprüler, geçitler
Bunlar, İstanbul manzaraları…

Bilinmez kimin nereye gittiği,
Görülmedi yolcusunun bittiği.
Otobüsü, minibüsü, taksisi
Metrosu, metrobüsü, köprüsü
Çeker İstanbul’unun yükünü…

Taşı toprağı altın derlerdi,
Belki de o günler geri geldi.
Bu kadar kıymetleneceğini,
Kim nereden bilebilirdi ki?

Sabah gün doğmadan,
Burada hayat başlar.
Okullarına gitmek için,
Çocuklar dahi erken kalkar…

Daha ne desek?
Yedi tepeli İstanbul için.
Bir gelen pişman!
Bir de gelemeyen.
Yaşlısı, genci herkeste
Vardır bir sıla hasreti.
İstanbul’da en çok da,
Eskiler, özler memleketini…
Salih KOÇ
22 Kasım 2017 / İstanbul