Neredeyse
Yitirmiş maviliğini gökyüzü

Beyaza çalıyor bulutlar
Solgun,
Ürkek birazda.

Alaz- sız, yalım
Buz gibi soğuk güneş
Sızarken tenlerden içeri
Kurşun gibi ağır
Gölgeler düşürür yerlere
Ne kadar da insafsızca.

Vakit öğlen vakti
En zirvesinde zamanın
Adımını atmış
Islık çalarak
Göz süzer
Arsızca ikindiye
Utanmadan.

Gök kuşağından geçebilseydik
Çocukça gülüşlerimizle

Nerdee?
Şimdi
Ter yağıyor
Yorgun bedenlerden
Damla damla toprağa.

Bir ürperti ki
Sıkıntı ise,
Diz boyu!
Tırnaklar kanatıyor
Avuç içlerini .

Yola koyulmuş rüzgar
Telaşı okunurken yüzünde
Öyle ağır ki yükü
Yağmurları doldurmuş heybesine
Boşaltmak için
Hınç ile üzerimize.

Sonra bırakacak
En ulaşılmaz düşlere
Ve de
Sonra
Huyudur değişmez
Beyaza boyar gözleri.

Unutalım gitsin.

Günlerden pazar
Aralık ayı
Gelip
Kurmuş bağdaşını
Sanki temelli.

Oysa
Sene ,vedaya hazır
Bir yeni zaman
Tüttürecek ocağı
Beyaza çalan umutlarla


Fatma Çiçek