Takvimler temmuzu gösterdiği an
Yürekleri ateş yaktı yârenler!...
O kara gecede, tutuştu zaman
Zalim simsiyahtı, ak’tı yârenler!...

Rahmet yağmurları yağıp göklerden...
Kanlı gözyaşları sağıp göklerden...
Bir güneş misali doğup göklerden...
Sonsuzlukta şimşek çaktı yârenler!...

Hakça yaşadınız, hakça öldünüz
Bayrakça dik durup ak’ça öldünüz
Kire bulaşmadan pakça öldünüz
Davanız yüceydi, Hakk’tı yârenler!...

Biriniz bin oldu, arttınız o gün...
Gülü terazide tarttınız o gün...
Korku kefenini yırttınız o gün...
Hilâl başınızda tak’tı yârenler!...

Hicran ateşiyle kavruldu canlar
Olgun başak gibi savruldu canlar
Bir çınar misali doğruldu canlar
Seherde ayağa kalktı yârenler!...

Gönül ağacının kırıldı dalı
Hilâle ne söyler bayrağın alı?
’Yok’ göründü size dünyanın malı
Yaramıza tuzlar ekti yârenler!...

Kustu nefretini, saldırdı itler
Sanki İstanbul’da dirildi Hitler
"Allah bizimledir" dedi yiğitler
Kurşunlar bedenden sekti yârenler!...

Kimi yaralandı, kimisi öldü
Hayat fânilere sanki bir çöldü
O gece vahşetti, kandan bir göldü
Tarifsiz çileler çekti yârenler!...

Gözü görmüyordu divanelerin
Yüzleri katrandı avanelerin
Tutuştu kanadı pervanelerin
Onca çilelerden bıktı yârenler!...

Gözümden bir nehir aktı da gitti
Hicranın ateşi yaktı da gitti
Canlar kafesinden çıktı da gitti
Bu göç canımızı sıktı yârenler!...

Kahpeler mazlumun kıydı canına
Kimsenin ettiği kalmaz yanına
Ömer can verirken Yaradan’ına...
Gözünü bayrağa dikti yârenler!...

Canlar gül’e döndü, yandı pervane
Toprak çamurlaştı, çürüdü tane
Yürek yangın yeri, öksüz her hane
Bizi hâlden hâle soktu yârenler!...

Çakal dadanınca kurdun yurduna
Bir dağ yüklenmişti dağın sırtına
Vatanını seven bakmaz ardına
Yay’la vedalaşan oktu yârenler!...

Kabuğun aşkını özlerde gördüm
Hakikat nurunu gizlerde gördüm
Vatan sevgisini sizlerde gördüm
Dünyanın malına toktu yârenler!...

Sonsuzluğa yollar açtı yiğitler!
Ezelden ebede göçtü yiğitler!
Ölüm badesini içti yiğitler!
Dönüp baktığımda yoktu yârenler!...

Kan bulaştırdılar çağlarımıza
Ayılar dadandı bağlarımıza
Kurtların meskeni dağlarımıza
Kara bulut gibi çöktü yârenler!...

Hayat ağacının dalı kırıldı
Sitem etti bayrak, al’ı kırıldı
Orman yandı, sanma çalı kırıldı
Çınar ağacında köktü yârenler!...

Ruh tenden sıyrılıp uçtu semaya
Arza veda edip göçtü semaya
Ay yıldızı öptü, açtı semaya
Ten kurşundan ağır yüktü yârenler!...

Eğilmedi canlar, diri durdular
Heybetli dağ gibi iri durdular
Kinden ve nefretten geri durdular
Kim demiş ki boyun büktü yârenler?

M. NİHAT MALKOÇ