‘’Kalbim
Bir ıssız harfsin
Sesler içinde.

Yıldızsız topraklarda
Gökyüzü duası
Hayal bahçesin.’’ (Şükrü Erbaş)

Mevsim, yiğit bir günceydi,
Maviyi soluduğu kadar
Dününü de karalayan bir yeti
Mimarı, ölü imleri
Tehditvari bir şehvetle ile
Aşkı yokluğa püskürttüğü.

Maviden bir ırktı benim sözcüklerim
Atlas yüreğin de minvali
Göğün ortasında kocaman bir yama
Aşkla ikram ettiğim her haşmetli duyguyu
Tut diye ellerinden de yüreğimin ufkunun.

Mavi reçinesi şiirlerin
Dibi yas tutmuş her biri
Kir pas içinde elleri madem doğanın
Ben severek dezenfekte ederim
Tüm açık yaralarımı.

Öykündüğüm ne ki?
Öldürdüğüm üç beş şiir bir de sefil nefsimi…
Aşkı hibe ettim üstelik ben mevsime
Kulp taktım sonra her yeni güne.
Devinen renklerin alacası
Aşkın da evrim geçiren rotası
Sehven mimarıyım ben yaslarımın
Şehla gözlerinde gamzeli yalnızlığımın da
Payidar kıldığı hasretimin yanılgısı.

Surlardan ördüm serlerimi
Sırlarla dolu yüreğimde ölü bir akbaba
Didikler de didikler mazimi
Göğün menevişli can çekişen bulutlarına
Arzı endam eden bir methiye
İris’inde gözleri meftun bir sabıkalı
Hele ki yaşadığım ömürlük hücre hapsi
Ne de olsa ben aşka dünden esir düştüm
Üşüdüğüme de delalet cümlelerim
Yeter ki ilişmesin kimse içimdeki yetim’e.