NEYLEYİM
Bu yalan dünyada, dar bana düştü
El âlem gülerken, dert bana düştü
Çekilmez o dertler, hep bana düştü
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Hiçbir hayır yoktur, o zalim yarda
Dertlerim benimle, gönülse zorda
Senle yaşamadım, aynı mekânda
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Anlamsız yaşamın, bilmecesinde
Ben seni sevmiyorum, dercesine
Bu yazdıklarımın, her hecesinde
Yanım da olmayan, yâri neyleyim

Çileler yüzünden, bahtı gülmeyen
Seviyorum diye, bir söz vermeyen
Bu gönül bağına, gelip girmeyen
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Virane bağları, bülbül terk etti
Yar benim gönlümü, çalıp da gitti
Artık yaptıkları, bu cana yetti
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Bana unutturdu, seneyi ayı
Ölüm döşeğinde, neyleyim çayı
Gönlümün bağında, yaktı çırayı
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Ecel başa gelip, bizi ayırsa
Zalim felek, dost görünüp çağırsa
Dert çile yüzünden, başım ağırsa
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Ecel geldi başa, giderim erken
Bir hatıra kalsın, öyle giderken
Giyinip kefeni, elveda derken
Yanımda olmayan, yâri neyleyim

Midayet ‘im derki, dost acı söyler
Yarası olanlar, dost sözü dinler
Açarsan yaramı, dökülür kinler
Yanımda olmayan, yâri neyleyim
(0154) Eylül 1978
Şair Midayet Kara