Bir kutuya sakladım
Hayatımı yazdığım kağıda sarıp
Altın iğneli kalbimi
Hatırlamıyorum kaç yıl önceydi
Cam tozu taşıyorum
O günden beri göğsümde

Üstüne çiçekler çizdiğim karton kapak soldu
Çiçeklerin üstündeki mavi gökyüzü kayboldu
Hayat, kutuma çok şeyler koydu
Nesini anlatabilirim ki içimdeki eksikliğin
Kutunun yanında duruyorum şimdi
Sanki eski bir unutma defteri gibi

Hatırlamıyorum adımı
Oysa kulağıma çok kere söylemişler
Yaşamak diye çıktığım bu yolda
Kaç kere kayboldum hatırlamıyorum
Belleğim suların yıkadığı bir çakıl taşı
Onu da kumlardan çıkarıp
Kutunun bir köşesine bıraktım

Kutu ağzına kadar doldu artık
İçine baksam kör olurum
Zamandan süzülmüş bir an oldum
Ey ölü hatıralar
Dokunmadan size
O altın iğneyi çıkarıp kalbimden
Göğsüme yeniden takıp gidiyorum