Nefes, nefese...Eve giden küçük yolun kokusu Kapım örümcek ağı içindedir şimdi Bellekle okşanan bir anı gibi Köklerini ararken varlığımda Ta derinden sarıp susatan Kuytularda ki kara hasretler Döllenmiş otlar içinde ayağım Kırmızımsı uyanmış toprak burcu, burcu, Serin uykularda Usulca akıp giden suyun ışıltısı Sessizliği bozan kuş Ayrılık sığıntı olur birden Arkadan bakan bir göz yok buralarda Çocukların sesi yok tepede Gömülüp kalıyorum ıssızlığa Kendi derinliğine uzanan orman Kim gider artık sana. Özlemini çektiğin yok buralarda. Dağılıp gitmişler uğultular kalmış Dalların uçları yerde Atılan adımın çıkardığı seste Hiç hatırımız kalmamış gibi Bir isyana dönüşüyor umut Yarım kalmış her şeye Hissizlik Nefes, nefese... Mustafa Yaman 15 mayıs 2019 |
Şiiri haz alarak okudum...
Kutluyorum…
Şiir yaşamdır…
...................................................Saygı ve selamlar..