APARTMAN BOŞLUĞUHiçbir yazı anlatamaz ki bu hafifliği bir ölünün dünya varmış dediği nerede görülmüş nerede gömülmüş gülen bir yüz ve daha az önemlisi bir çekirdek kabuğu bulmuş karınca iyimserliği ayaklarının üzerinde bir nebze şair en soğuk ateş parçasıyız güneşin dokunduğumuz herşeyi küçük bir kağıdı alevlere vererek ilk yangınını çıkartan koca bir çocuk kadar kibrit görüyoruz sonrası hep korkarak yaşamak üzerine kuruluyor bir gezegeni yakabileceğimizin endişesiyle denize yakın olan herşeyi seviyor şairlik kurumu tanrı’ya varıyor yangın merdivenleri dünya yukarıdan dökülüyor uzaya hafriyat yığınının içindeki küçük bir toz parçası olduğunu hafızasından silerek sanki karanlığın hepsinin kendi olduğu sanısıyla... İlker ÖZDEMİR |