DERVİŞ VE GÜNEŞ
Gündüzünü gecesinde kaybetmiş
Bir derviş vardı Güneş’e âşık Leylâ Mecnun’a nasıl kıble olmuşsa Güneş’te Derviş’e öylece kıble olmuştu Fakat ne yana yüzünü dönse Derviş Gece yahut yıldızlı gece idi selâm verdiği Ah edip durmadaydı dağ başlarında Kara da kalmamıştı kar rengi kaşlarında Bir türlü gözükmüyordu beklediği şafak Her sadık gibi yetişti ona da imdadı ilâhî Dervişin hâline aşina bir yıldız yere indi Lütuftan ve ilimden çok söz etti Derken Tûr Dağı’ndan tulû etti Güneş Musa gibi bağırıp yere düştü Derviş Uyanıp baktığında yıldızlı gece idi zaman İhvanlardı başında soluksuz bekleyen Sordular: Gördün mü Leylâ’yı ey bahtlı? Ah edip başını salladı Derviş; dedi: Öyle zuhur etti ki ben yok oldum! Leylâ gördü beni ben kör oldum! |
yüreğinize sağlık...
Şiir yüce bir duygu...
....................................Saygı ve selamlar.