Bir sabah ölsem
Ölüp gitsem mesela
Yapayalnız kalsam ortalarda
Hayallere dalsam,senin olmadığın uzaklara
Uçup gitsem mesela
Aklımı yitirsem,unutsam her şeyi
Deli divane olsam
Güneş doğmadan ölsem
Sessiz dualarla örtülse üstüme toprak
Karanlığa gömülsem
Sessizce aksa gözyaşım
Ve lal olsam
Yine en kocaman yanlarınla sen kalırsın içimde yar…

Gitme esmerim!
Ne de çok sevdim teninin rengini
Ne zaman sana benzeyen bir esmer görsem
Yangınlar büyür içimde
Sonra hüzün gözyaşları ıslatır içimi
Buğulanır gözlerim,burkulur içim
Sen yoksan güller açmaz bu vadide
Sen yoksan hicran düşer üzerime bu uzak şehirde…

Gitme kıvırcığım!
Özlüyorum seni,Özlüyorum saçlarının siyahlığını
Özlüyorum omuzlarına saçlarının serpilişini
Özlüyorum seni
Yalansız dolansız saf bir özlemle
Yeni doğan bir çocuğun minicik elleri gibi
Yumuşacık ve mazlum bir özlem bu
Kalpsizi bile ağlatabilecek bir özlem…

Gitme selvi boylum!
Sen yürürken güzelliğin dillere destan
Bulunmaz bir başkasında o güzel endamın
Melekler imrenir boyuna posuna
Senin atmosferinde nefesini solumak
Hayat verir,can çekişen bu kalbime
Sesin çığlığım olur
Her gece ağlayan bir yıldız gibi düşersem yüreğine
Uykularımı böl,gitme,kal yeter ki…

Gitme ay yüzlüm!
Gitme Gökyüzü parlarken bir ayışığında
Hiç doyamadım yüzünü seyredişini
Yüzün sanki bir ay parçası
Gülüyorsun adeta karanlığı yırtarcasına
O Esmer güzelliğinle
Yıldız yıldız bakıyorsun üzgün yüzüme
Benim için birşey yap ne olur,ilk defa
Bir ses ver,bir dua et…

Gitme kömür gözlüm!
Gitme diyorum bir sabah yağmurunda
Gök ağlarken
Gitme diyor çığlıklar içerinde bu yürek
Yoksa mutluluğuna göz koyduğumdan değil
Belki de bir veda benimkisi…
İlhan-Ekim 2006 (İzmir’in en güel kızı Senem’e..)