Hayat dediğimiz şey sadece beş harften oluşan bir kelime olsa keşke...
Bu kadar basit, söylenmesi kısa, süsü olmayan,soyut bir kavram...
Hayat, bir küreye hapsolmuş ve bizde o parmaklıkların ardında yaşamaya çalışan küçük varlıklarız sadece.
Hayatı,bir nefeste soluyamayız ama hayat bizi bir nefeste soluyor.
Ömrümüzce bedelini ödemeye mahkum kalıyoruz...
Hayat ne zaman başlar?
Doğduğumuz günden itibaren mi?
Hayallerimizden vazgeçtikten sonra mı?
Yoksa ölüm kapımızı çaldığında,en sevdiğimiz insanı kaybettikten sonra mı?
Benim için hayat tam da en sevdiğim adamı kaybettikten sonra başladı.
BABAMI KAYBETTİKTEN SONRA...!
Babam deyince için sızlıyor!!
Kaybettiğim sadece babam değildi, ben kendimi de kaybettim.
Sadece babam değildi, benim hayatımın merkeziydi kaybettiğim.
İnsan hayatının merkezini kaybedince, bir daha eskisi gibi olamıyor...
Benliğimi bulduktan beridir, Babamı kaybetmekten korkmuşumdur.
O korku öyle bir duygudur ki, seni içine hapseder.
Bende bu yaşıma kadar hep o korkunun içine hapsoldum. Babamı kaybetme korkusuyla yaşadım.
Çünkü babam benim hayatımın merkeziydi. Şimdiye kadar ne yaptıysam veya ne yapmadıysam onun için...
Ben babam için istediğim ama onun istemediği şeylerden vazgeçtim.
Babam da benim için kendi hayatından vazgeçti. !!
Kendimi hiç affetmeyeceğim.! İçimde öyle bir yangın var ki !
Ne kimsenin gücü yeter o yangını söndürmeye, ne de o yangını yok etmeye !
Babam bana söz vermişti, ’Seni bırakmayacağım’ demişti. Babam bu defa sözünde durmadı, Beni bıraktı !!
Belki de bırakmamıştır, hala bir yerlerden beni görebiliyordur. Ama bu yeterli olmuyor. Kandıramıyorum kendimi!
Babamın şu an nefes almıyor olması, benim nefes almamı zorluyor.
Nefes alıyorum, Babamsız yaşıyorum, sanki Babama ihanet ediyormuşum gibi geliyor.
Babamın sevgisini çok özledim!
Babamın sesini, kokusunu çok özledim...
Hayatta olsaydı eğer, yine bütün herşeyden vazgeçerdim... Hemde herşeyden ...
Gün geçtikçe suçluluk duygum artıyor. İçimde öyle bir hayat kurdum ki, dışa kapandım, içime döndüm...
Herşeyi içimde yaşıyorum, herşey beynimde. !
Çünkü konuştuğumda kimse beni anlamayacak, ağladığımda kimse acımı hissetmeyecek !
Çünkü herkes kendi hayatından sorumlu. Ne kadar konuşsam da acımı hissetmeyecekler.
O yüzden konuşmamaya karar verdim...
SEN BENİM HAYATIMIN MERKEZİSİN. BUNU HİÇ BİR GÜÇ DEĞİŞTİREMEZ.
HAYATIMA KALDIĞIM YERDEN DEĞİL, SENİN OLDUĞUN YERDEN DEVAM EDECEĞİM.
HAYATIMDA VARMIŞSIN GİBİ DAVRANIYORUM. BEN YAŞADIĞIM SÜRECE BU BÖYLE DEVAM EDECEK.
BIRAKTIĞIN EMANETLERE HER ZAMAN SAHİP ÇIKACAĞIM.
SENİ ÇOK SEVİYORUM BABA !! SENİ ÇOK ÖZLEDİM...