MÜNAKAŞA
Göz göze geldim bu gece Ay ile,
Hazrola geçip bana selam verdi Şaşırmıştım, inanmadım bu olana ben bile Diz kırıp, anlatmaya başladı ne ise derdi Ben dedi, yıllardır size gökten bakanım Geceleri doğan, gündüzleri batanım Fırtına olup vuranım sizi, sel olup kıranım Farisinin ilahıyım, en yukarda duranım Anlamadım, ey ulu ay açık konuş dedim Merakımdan sönük dudaklarımı yedim Yine de dik durdum ve de eğilmedim Ayın o heybetli duruşuna yenilmedim Sen dedi, asır oldu beni görmeyeli Gölgemde vuruşmayalı, yiğitçe dövüşmeyeli Bana bakarak, nazlı yari düşünmeyeli Her zaman olduğu gibi önümde diz çökmeyeli Kinle doldum o an, gök gürledi birden Bu sözler damlar gibiydi iğrenç bir demden Çekinmedim ondan, korkamazdım kemden Hak eden hacer olsa esirgemezdim yemden Ben dedim, bu dünyaya hükmettim Sana ve senin gibilere hep yettim Güneş benim yarimdir, gölgede de tektim Sanma bugün güçsüzsem, bittim Güneş dedi, kibrin atasıdır Bir galaksinin elbette dengesidir Yalnız cihan gezegenlerin babasıdır Ben olmasam, cihan sektededir Dur dedim, ben güçlü bir insanım Tüm cihanda konuşulur lisanım Sensiz olmayacak sanma sakın Nisanım Işığın olmadan körelir mi sence sol yanım Tam dedi, tam yerinde durursun cihanın Ben dedi, sebebiyim o mahşeri anın Tüm dedi, cihan kadar büyük olsa da şanın Bilirim banadır gönül yaran ve aşkın Kanla doldu gözlerim, patladı sinirlerim Buz tuttu vücudum, yine karıştı hislerim Kırılacaktı sıkmaktan, kayadan sert dişlerim Gözümün önünden bir bir geçerken düşlerim Heybeti arttı Ayın, nurla doldu ortalık Sesini kesti birden, sakinleştim bir anlık O yavaş yavaş sönerken, ben günüme sarıldım. Sanki ben de ay oldum, tam ortadan yarıldım! |